“Ik heb niet genoeg hulp gevraagd”
Die woorden heb ik een paar keer gehoord van mensen aan het eind van hun leven. Daarom een blog over dit thema. Zodat je lachend hulp kunt vragen en ieder probleem kunt oppakken!
Hulp vragen, wat is dat eigenlijk? Mijn idee is dat dit vooral te maken heeft met de grootte van je blik. Neem het voorbeeld van een jongetje dat op het strand een zandkasteel bouwt met een slotgracht eromheen. De zon schijnt, het zand is lekker nat in zijn handen en om zijn voeten heen. Het ruikt naar zee en zonnebrand. Het geluid van de golven komt en gaat.
Het kasteel is al klaar, alleen de slotgracht is meer werk dan hij dacht. Zijn armen beginnen moe te worden, hij voelt zijn zwembroek plakken. Even kijkt hij achter zich. Help: de vloed komt er al aan! Verbeten schept hij door. Als hij even opkijkt ziet hij dat zijn zusje dichtbij is gekomen. Ze staat zwijgend te kijken terwijl hij hard werkt.
Wiens kasteel?
Het jongetje kijkt op naar zijn zusje en zegt: “Wil je mee doen om het kasteel te beschermen?”
Daarmee is het in één keer een gezamenlijke kasteel geworden.Mijn eerste suggestie is dus om, op het moment dat de vloed sneller op komt dan je had verwacht, als je wel wat hulp kunt gebruiken, altijd om je heen te kijken. Want ook al is het misschien jouw kasteel en slotgracht, wie staan daar nog meer omheen? Jouw vraag om hulp, jouw project/klus/taak staat altijd in verbinding met anderen, met een groter geheel.
Kun jij van ‘jouw’ kasteel ‘ons’ kasteel te maken?
Wiens werkgeluk?
Een ander perspectief: wat vond het zusje ervan? Ze stond er bij te kijken. Had zin om mee te doen. Maar ze kent haar broer al even en weet dat ze niet zo maar moet gaan scheppen! Dus komt ze rustig dichterbij. Ze gaat staan op een plek dat hij haar ziet. Ze wacht af tot hij haar vraagt om mee te doen. Leuk! Ze heeft er zin in!
Dus mijn tweede suggestie is om rond te kijken: wie hebben er eigenlijk wel zin om mee te doen aan het graven van ‘jouw’ slotgracht? Wiens werkgeluk verhoog je door hulp te vragen?
Wiens leerproces?
Het jongetje is pas zes. Hij heeft nog weinig ervaring met vragen. Het is de eerste keer dat hij op strandvakantie is. De reis er naartoe was vol ruzie in de auto. Het schepje waarmee hij graaft is eigenlijk te klein voor zijn project. Zijn moeder vertelde van de vloed, maar hij wist niet hoe snel die kwam.
Mijn derde suggestie is om in een netelige situatie te focussen op de leerervaring. Er zijn altijd onvoorspelbare zaken, er valt altijd veel te leren, voor jou en voor degene die je de opdracht heeft gegeven.
Wiens spel?
We zijn een dag verder. Het gezin komt weer aan op het strand. Het jongetje heeft zin om te graven. Zijn zusje kijkt weer toe. Hij vraagt: “Zullen we samen een kasteel bouwen?” Zei zegt: “Ja!”. Ze ziet een paar meter verder nog een paar kinderen aankomen op het strand. “Zullen we hen erbij vragen?”. Dit keer wordt het een enorm kasteel met een prachtige slotgracht.
Dus mijn vierde suggestie: als je aan een nieuw project begint, kijk dan eens wat de reikwijdte van je project is. Is het “jouw” project, of zoek je er mensen bij zodat het “jullie” project wordt?
Zandkastelenadvies van Boston Consulting Group
Van het strand stappen we even naar de zakenwereld. In het boek Six Simple Rules, How to manage complexity without getting complicated van de BCG consultant Yves Morieux komt een prachtige casus voor.
Een spoorwegmaatschappij had te kampen met vertragingen. Allerlei organisatorische en technologische oplossingen boden geen soelaas. Totdat er twee regels werden ingevoerd. De eerste regel was dat iedereen verantwoordelijk werd gemaakt voor het beperken van de vertragingen. Het werd dus ‘onze’ slotgracht.
De tweede regel was dat als een afdeling een probleem had en bij anderen om hulp vroeg en deze niet samenwerkten, deze afdelingen verantwoordelijk werden gesteld voor de vertraging. Oftewel: zo gauw het jongetje zijn zusje vraagt om mee te helpen en zij dat niet doet, wordt zij verantwoordelijk. Het wordt lonend voor het jongetje om hulp te vragen!
In feite zegt de tweede regel: “Blame is not for failure, it is for failing to help or ask for help”. In een maatschappij waarin we allemaal verbonden zijn, heeft niemand belang bij jouw mislukking. De mensen om jou heen zien jou graag gezond en gelukkig. Dus mijn vijfde suggestie is: gun anderen om jou te helpen!
Het is maar zand
Terug op het strand zien we dat het kasteel en de slotgracht verdwenen zijn. Wat eerst belangrijk was, is weer zand geworden. Zo gaat het natuurlijk ook met al onze problemen, klussen, projecten. Hoe groot ze ook zijn, ze veranderen weer, ze verdwijnen. Te zien dat ons zandkasteel belangrijk is én vergankelijk, dat helpt mij om ook hulp vragen te zien als een spel.
Tot slot: oefenen, oefenen, oefenen
Ik begon deze blog wat dramatisch. Een paar keer hoorde ik: “Ik heb niet genoeg hulp gevraagd” van mensen die niet lang meer te leven hadden.’ Ik ben heel blij dat ze dit inzicht met me deelden en ben blij dat ik op dat moment de hulp kon bieden die ze me vroegen. Hun inzicht heeft me gestimuleerd om zelf meer te vragen. Zodat ik, zoals de dame op de foto hierboven, lachend ieder probleem oppak (nou ja, het blijft een leerproces!).
Om deze blog licht te eindigen een filmpje waarin je kunt zien hoe twee jongens oefenen met vragen. Wie wil hun meloenen dragen!
Met hartelijke dank aan Annemiek Bongers van Atelier Ondertussen voor haar feedback! Atelier Ondertussen werkt samen met bewoners en professionals aan een mooie buurt, wijk en stad. Vergeten of verloren plekken worden omgetoverd tot een parel in de buurt.
Samen zandkastelen bouwen?
Je kunt me natuurlijk gewoon bellen, appen, of mailen op 06 2277 0681 of hannekedijkman@newoptions.nl. Je kunt ook meedoen aan de gratis proefsessie die ik regelmatig geef of mijn boek Een 10 voor werkgeluk in vier stappen bestellen: