Terwijl mijn blog over brugwachtershuisjes op het juiste moment zichtbaar werd en mijn nieuwsbrief hierover op het juiste moment in uw inbox kwam, was ik in de sneeuw in Noorwegen. Op een plastic baan in Gouda leerde ik langlaufen. Omhoog, omlaag, remmen. Daarna pakte ik mijn rugzak en stapte met R. in het vliegtuig en vervolgens op de lange latten.
De sleutel van De Noorse Toeristenvereniging (DNT) zou hutten voor ons openen waar droog brandhout, enorme voorraden voedsel en zachte bedden op ons zouden wachten.
Dus zo liep ik in de sneeuw achter R. aan, een spoor van berkentakken wees ons de weg naar de volgende hut. Reikhalzend kijk ik langs de takken, of ik de hut al zie. Is er al een puntje van een schoorsteen zichtbaar? Zoveel kilometer gedeeld door zus tempo, dan zouden we er toch al bijna moeten zijn? Zie ik daar misschien al een bordje? Zal ik een kopje soep maken als we aankomen of liever een warme chocomel?
He he, we gaan eindelijk om die rots heen, nu zal de hut toch wel te zien zijn? Nee, nog niet …. Bij de vorige hut hadden de laatste gasten helemaal geen water achtergelaten, mopper, mopper. Zal er nu wel wat zijn of moet ik eerst weer sneeuw smelten? Misschien zijn er wel andere mensen al in de hut en hebben ze de kachel al aangemaakt, dat zou lekker zijn.
Opeens staat R. stil en ik stop net op tijd om niet over zijn skies te struikelen. “Kijk, die sneeuwhaas is hier naar links gegaan.” O ja, we zien al een tijdje het spoor van een haas, die het blijkbaar prettig vindt om ook het spoor van de takken te volgen. Tot hier dus. Hier verdwijnt het hazenspoor tussen de berkenbosjes. We kijken naar de diepe sporen die de hazenpoten achtergelaten hebben. Ik ruik de frisse lucht in mijn rechterneusgat en merk dat het linker dicht zit. Ik voel de wind op mijn wangen en de warmte achter mijn skibril.
Mijn benen staan stevig op mijn skies. Ik hoor de stilte van een landschap waar in de verste verte geen autoweg is. Ik zie R. genieten.
Hoezo haasten naar de volgende hut?
1 minuut oefening
Wat is voor jou “de hut” waar je naar onderweg bent?
Kun je één minuut je aandacht richten op wat je nu ziet, hoort, ruikt, voelt?
PS
Ook de dagen na de sneeuwhaas lukte het me om te beseffen: de hut is waar hij is. Ik ben waar ik ben. Sta ik stil dan sta ik stil. Zet ik een stap dan komt de hut vanzelf iets dichterbij.
In het vliegtuig terug lees ik in Zen als levenskunst van Margrit Irgang: “Er is nog een antwoord van de oude zenmeesters op de vraag wat zen is. Het luidt: ‘Ga door!’”
Wordt vervolgd.
Heb jij ook last van haast? Of geen idee van hut of pad?
Je kunt me natuurlijk gewoon bellen, appen, of mailen op 06 2277 0681 of hannekedijkman@newoptions.nl. Je kunt ook meedoen aan de gratis proefsessie die ik regelmatig geef of mijn boek Een 10 voor werkgeluk in vier stappen bestellen: